ကေလးစိတ္အေၾကာင္းကို စေရးျဖစ္တာကေတာ့ တေန႕က အစ္မတစ္ေယာက္နဲ႕ Gtalk မွာ စကားေျပာေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကို ဆရာ၀န္ေတြမွာ ကေလးစိတ္ရိွဖို႕ လိုအပ္တယ္လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။ သူက အံ့ၾသျပီး ကေလးစိတ္၀င္ေနရင္ သူငယ္ျပန္မွာေပါ့ ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒါကို ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ စူးစမ္းတတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ကို အသက္ၾကီးသြားလည္း လက္မလႊတ္လိုက္ဖို႕ လိုတယ္ဆိုတာကို ေျပာတာလို႕ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီ ကေလးစိတ္နဲ႕ ပတ္သက္ျပီး စာေရးခ်င္တာနဲ႕ အခု ေဆာင္းပါးကို ေရးလိုက္တာပါ။
ကေလးစိတ္ဆိုတာ ဘာကို ေျပာတာလဲ။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ လူရယ္လိုု႕ ျဖစ္လာျပီး အသက္ ၂ ႏွစ္ အရြယ္၀န္းက်င္ေလာက္ကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘာကိုမွ မသိဘူး။ မသိတဲ့အတြက္လည္း အရာရာကို သိခ်င္တယ္။ စူးစမ္းခ်င္တယ္။ ေလ့လာခ်င္တယ္။ တစ္ခုခုအသစ္ကို ျမင္ရင္ လက္နဲ႕ ကိုင္ၾကည့္လိုက္ရမွ။ စားစရာဆိုလည္း စားၾကည့္လိုက္ရမွ။ သိျပီဆိုရင္ ရရိွလာတဲ့ အသိကို မွတ္ဥာဏ္အျဖစ္ သိမ္းထားလိုက္တယ္။ လူၾကီးေတြကေျပာတယ္။ အဲဒီအရြယ္က ထိန္းရတာ အခက္ဆံုးတဲ့။ ဘာျဖစ္လုိ႕လဲ ဆိုေတာ့ သိခ်င္တာ မသိရရင္ လိုခ်င္တာ မရရင္ လုပ္ခ်င္တာ မလုပ္ရရင္ ဂ်ီက်ေနတာ မျပီးေတာ့ဘူးတဲ့။ ပိုက္ဆံရိွတဲ့ မိသားစုက ေပါက္ဖြားလာတဲ့ ကေလးဆိုရင္ေတာ့ လိုခ်င္တာ ရတာေပါ့။ ဆင္းရဲတဲ့ မိသားစုဆီမွာ ေမြးဖြားလာသူကေတာ့ လူၾကီးေတြက ရိုက္တန္ရိုက္ ေျခာက္တန္ေျခာက္နဲ႕ အငိုတိတ္ေအာင္ လုပ္တာေပါ့။
အဲဒီလုိနဲ႕ အသက္ေတြလည္း ၾကီးလာေကာ ရရိွလာတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳေတြကို အေျခခံျပီး ခံယူခ်က္ေတြ ရပ္တည္ခ်က္ေတြ ဟာ လူတိုင္းလူတိုင္းဆီမွာ အျမစ္တြယ္လာပါေတာ့တယ္။ ေကာင္းတာဆိုးတာ ေတာ္တာညံ့တာ ခဏထား၊ ကိုယ္သိတာကိုပဲ အမွန္လို႕ အမ်ားက ယူဆတတ္ၾကတယ္။ ကေလးတုန္းကေလာက္ ေမးခြန္းေတြ မေမးေတာ့ဘူး။ မသိခ်င္ေတာ့ဘူး။ မစူးစမ္းေတာ့ဘူး။ လိုအပ္တာ အကုန္သိျပီလို႕ ထင္တယ္ေလ။ ဘဲြ႕ေလးတစ္ခုေလာက္ရျပီ။ အလုပ္လုပ္လို႕ရျပီ။ အိမ္ေထာင္ျပဳလို႕ရေလာက္ျပီ ဆိုရင္ အမ်ားစုက ေက်နပ္သြားၾကျပီ။ ေလာကၾကီးကို ေမးခြန္းေတြ ဆက္မထုတ္ေတာ့ဘူး။ လူတန္းေစ့ ေနႏိုင္ျပီလို႕ ယူဆၾကေလ့ရိွတယ္။
ကေလးစိတ္ရိွေနရင္ ဘာျဖစ္ႏိုင္လဲ။
မည္သူမဆို ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ စူးစမ္းတဲ့ စိတ္ဓာတ္ကို ပစ္ပယ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ အသိဥာဏ္ပညာေတြ ဆက္လက္တိုးတက္ဖို႕ ဆိုတာ သိပ္မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အေတြ႕အၾကံဳေတြ ရလာရင္လည္း အခ်ိန္ေတြအၾကာၾကီး ေနမွ လူပန္းစိတ္ပန္းျဖစ္ျပီးမွ ရမယ္။ အဲဒါေတာင္ အကုန္လံုး အသံုးခ်တယ္အံုးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္သိလာတဲ့ အသိေတြ ကိုယ္သင္လာတဲ့ပညာေတြကို ဒီအတိုင္း ဘာမွ မစဥ္းစား ဘဲ လက္မခံသင့္ပါ။ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ မျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာက ကိုယ္သိလာတဲ့ အသိေပၚမွာ အေျခခံျပီး ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အေတြးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာ။ ။ မနက္ျဖန္ အေရွ႕ကေန ေနထြက္မယ္ဆိုတာ လူတိုင္း လက္ခံထားတဲ့ ခန္႕မွန္းခ်က္တစ္ခုပါ။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ ဒီလိုပဲ ေနက အေရွ႕ကေနထြက္လာတာ ကမာၻတည္ကတည္းက ဆိုေတာ့ လူတိုင္းလူတိုင္း မစဥ္းစားဘဲ လက္ခံလိုက္ၾကတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕ ေနကအေရွ႕က ထြက္တာလဲ ဆိုတာ၊ အေနာက္ကေကာ ေနထြက္ႏိုင္လားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြကို သိပၸံပညာရွင္ေတြက ေမးခြန္းထုတ္ခဲ့ျပီး အေျဖကို ရေအာင္ ရွာခဲ့လို႕သာ သိပၸံပညာဟာ တိုးတက္လာခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ရူပေဗဒ ပညာရွင္တစ္ေယာက္ ထူးခၽြန္ဖို႕ ဆိုတာ တစ္ရာမွာ တစ္ေယာက္ မလြယ္ပါဘူး။ အိုင္းစတိုင္းတို႕ ဂယ္လီလီယို တို႕လို ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ စူးစမ္းတဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႕ ေမးခြန္းထုတ္ခဲ့ၾကတဲ့ ရူပေဗဒ ပညာ၇ွင္ေတြ သာ မရိွခဲ့ရင္ ကမာၻၾကီးဟာ ေက်ာက္ေခတ္ကေန တက္အံုးမွာ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဘာသာေရးဆိုရင္လည္း အာဏာ ပါ၀ါရိွသူေတြရဲ႕ လိွမ့္လံုး ညာလံုးေတြရဲ႕ ေအာက္မွာ လူေတြ ေမ်ာေနၾကအံုးမွာပါ။ ကမာၻၾကီးဟာ စၾကာ၀႒ာ ရဲ႕ အလယ္မွာ ရိွေနအံုးမွာ ျဖစ္သလို တစ္ျခားျဂိဳလ္ေတြကလည္း ကမာၻကို ပတ္ေနတယ္လို႕ ယံုၾကည္ေနၾကအံုးမွာပါ။
လူၾကီး ျဖစ္သြားရင္ ဘာေတြ ေျပာင္းသြားတတ္လဲ။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ စူးစမ္းတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြကို တံုးသြားေအာင္ လုပ္တာက ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႕ အမ်ားၾကီး ဆိုင္ပါတယ္။ ျမန္မာ့ ဓေလ့ထံုးစံေတြနဲ႕ ပတ္သက္လာရင္ လူၾကီးေတြက အေမးအျမန္းမခံပါဘူး။ ဒါက အမ်ားစုကို ေျပာတာပါ။ က်န္းမာေရးနဲ႕ ပတ္သက္တာကို ေျပာရရင္ ကေလးမီးဖြားျပီး မိခင္ေတြကို နႏြင္းေတြ သုတ္လိမ္းျပီး ျခင္ေထာင္ထဲမွာ အလင္းေရာင္နဲ႕ ေလေကာင္းေလသန္႕ေပးမေတြ႕ဘဲ ထားတာေတြ အနာက်က္ေအာင္ အိုးပူကပ္တာေတြ ကေလးေမြးလို႕မရရင္ ဗိုက္ေပၚကေန တြန္းခ်တာေတြဟာ အခုထက္ထိ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ရိွေနပါေသးတယ္။ လူၾကီးေတြက ေျပာတာပဲ ဆိုျပီး လက္ခံထားၾကတယ္ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႕ ေခတ္အဆက္ဆက္ ၾကာလာေတာ့ ဓေလ့လို႕ ျဖစ္လာပံုရတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ေခာတ္မီွသူေတြကေတာ့ အဲဒါေတြကို လက္မခံေတာ့ဘူး။ နယ္မွာေတာ့ အခုထက္ထိ ၇ိွပါေသးတယ္။
ျမန္မာ့လူ႕ေဘာင္မွာဆိုရင္ အေမးအျမန္းထူတာကို မၾကိဳက္ၾကဘူး။ ကေလးေတြက ေမးရင္လည္း လူၾကီးေတြက သူတို႕မသိတာဆိုရင္ အရွက္ကဲြမွာ ေၾကာက္တာနဲ႕ ကေလးကို ေမးရေကာင္းလားဆိုျပီး ဆူလိုက္မဲလိုက္ လုပ္တတ္ၾကတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ကေလးရဲ႕ စူးစမ္းခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလးက အညႊန္႕က်ိဳးျပီး မတိုးတက္လာေတာ့ပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိသေလာက္ကေတာ့ အေၾကာက္တရားနဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ လူ႕ပတ္၀န္းက်င္ေတြမွာ ေပါက္တတ္ကရ ဓေလ့ေတြ အျမစ္တြယ္ေနၾကျပီး လူေတြကလည္း ေမးခြန္းမထုတ္ဘဲ လက္ခံေလ့ရိွၾကတယ္။ အဲဒီလူ႕ေဘာင္ကေန ေပါက္ဖြားလာတဲ့ လူမ်ိဳးစုေတြဟာလည္း ေမးရမွန္းမသိ စူးစမ္းရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ဒီမွာက အသက္ၾကီးေတြလုပ္ေနရင္ ဘာလုပ္လုပ္ ရိုေသသမွဳကို definition အဖြင့္မွားျပီး လက္ခံေနၾကတာကိုး။ ျမန္မာလူငယ္ေတြ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ပညာသင္ေတာ့မွ ကိုယ့္ ဦးေႏွာက္ ဘယ္ေလာက္ သံေခ်းတက္ေနျပီဆိုတာ သိလာၾကတာပါ။ ဒါက အရင္က ျဖစ္ရပ္ပါ။ အခုေတာ့ Globalization ကို အေၾကာင္းျပဳျပီး ျမန္မာေတြလည္း ေမးတတ္ျမန္းတတ္လာပါျပီ။ ဒါေပမယ့္ သူမ်ားေတြကို မီွဖို႕ဆိုရင္ အခုထက္ အမ်ားၾကီး ေမးခြန္းထုတ္ရအံုးမွာ ျဖစ္သလို စူးစမ္းတဲ့စိတ္လည္း အခုထက္ အမ်ားၾကီး ေမြးဖို႕ လိုပါေသးတယ္။
ကေလးစိတ္က်န္ေနေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရင္ရလဲ။
အဓိက တ၇ားခံက ကိုယ့္ကို ပ်ိဳးေထာင္ေပးတဲ့ လူၾကီးေတြနဲ႕ ဆိုင္ေတာ့ သူတို႕ကို အရင္ ျပင္ရမွာေပါ့။ ကေလးေတြ ေမးရင္ ေမးပါေစ။ ကိုယ့္ဆီမွာသာ အေျဖေပးႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားထား။ ကိုယ္မသိရင္လည္း မသိတဲ့အေၾကာင္း ကို ရိုးရိုးသားသားနဲ႕ ကေလးကို ေျပာျပပါ။ ကေလးဆုိတာ တသက္လံုးညာလို႕ရတာမွ မဟုတ္တာ။ သူစဥ္းစားတတ္လာတဲ့အရြယ္ေရာက္ရင္ ရိုးသားတဲ့ မိဘကိုပဲ လိုခ်င္မွာေပါ့။ မိမိကို ငယ္ငယ္တုန္းက ေပါက္တတ္ကရေတြ ေျပာတဲ့မိဘကို ဘယ္လိုခ်င္ပါ့မလဲ။ ကေလးေတြက အထင္ေသးလည္း မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ကိုယ္မွ တကယ္မသိတာ။
အေမးအျမန္းထူတဲ့ ကေလးေတြကို ေတြ႕ရင္ ခ်ီးက်ဴး ေထာပနာျပဳပါ။ သူတို႕ရဲ႕ စူးစမ္းတဲ့ စိတ္ဓာတ္အပင္ေလးေတြကို ေပါင္းသင္ေရေလာင္း ျပဳလုပ္ေပးပါ။ အဲဒါမွ ေမးတယ္ျမန္းတယ္ဆိုတာ ေကာင္းတယ္လို႕ သူတို႕ ခံယူသြားမွာေပါ့။
ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္က အားမေပးလို႕ မစူးစမ္းတတ္ရင္လည္း အားမငယ္ပါနဲ႕။ ေရေကာင္းေျမေကာင္းကို ေျပာင္းလိုက္ရင္ ကိုယ္လဲ စပ္စု ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။ ကိုယ့္ကို ပတ္၀န္းက်င္က လံုေလာက္တဲ့ ပန္႕ပိုးမွဳမရႏိုင္ဘူးထင္ရင္ ခ်က္ခ်င္းထြက္သြားတာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။
ကေလးစိတ္ဆိုတာ ဘာကို ေျပာတာလဲ။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ လူရယ္လိုု႕ ျဖစ္လာျပီး အသက္ ၂ ႏွစ္ အရြယ္၀န္းက်င္ေလာက္ကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘာကိုမွ မသိဘူး။ မသိတဲ့အတြက္လည္း အရာရာကို သိခ်င္တယ္။ စူးစမ္းခ်င္တယ္။ ေလ့လာခ်င္တယ္။ တစ္ခုခုအသစ္ကို ျမင္ရင္ လက္နဲ႕ ကိုင္ၾကည့္လိုက္ရမွ။ စားစရာဆိုလည္း စားၾကည့္လိုက္ရမွ။ သိျပီဆိုရင္ ရရိွလာတဲ့ အသိကို မွတ္ဥာဏ္အျဖစ္ သိမ္းထားလိုက္တယ္။ လူၾကီးေတြကေျပာတယ္။ အဲဒီအရြယ္က ထိန္းရတာ အခက္ဆံုးတဲ့။ ဘာျဖစ္လုိ႕လဲ ဆိုေတာ့ သိခ်င္တာ မသိရရင္ လိုခ်င္တာ မရရင္ လုပ္ခ်င္တာ မလုပ္ရရင္ ဂ်ီက်ေနတာ မျပီးေတာ့ဘူးတဲ့။ ပိုက္ဆံရိွတဲ့ မိသားစုက ေပါက္ဖြားလာတဲ့ ကေလးဆိုရင္ေတာ့ လိုခ်င္တာ ရတာေပါ့။ ဆင္းရဲတဲ့ မိသားစုဆီမွာ ေမြးဖြားလာသူကေတာ့ လူၾကီးေတြက ရိုက္တန္ရိုက္ ေျခာက္တန္ေျခာက္နဲ႕ အငိုတိတ္ေအာင္ လုပ္တာေပါ့။
အဲဒီလုိနဲ႕ အသက္ေတြလည္း ၾကီးလာေကာ ရရိွလာတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳေတြကို အေျခခံျပီး ခံယူခ်က္ေတြ ရပ္တည္ခ်က္ေတြ ဟာ လူတိုင္းလူတိုင္းဆီမွာ အျမစ္တြယ္လာပါေတာ့တယ္။ ေကာင္းတာဆိုးတာ ေတာ္တာညံ့တာ ခဏထား၊ ကိုယ္သိတာကိုပဲ အမွန္လို႕ အမ်ားက ယူဆတတ္ၾကတယ္။ ကေလးတုန္းကေလာက္ ေမးခြန္းေတြ မေမးေတာ့ဘူး။ မသိခ်င္ေတာ့ဘူး။ မစူးစမ္းေတာ့ဘူး။ လိုအပ္တာ အကုန္သိျပီလို႕ ထင္တယ္ေလ။ ဘဲြ႕ေလးတစ္ခုေလာက္ရျပီ။ အလုပ္လုပ္လို႕ရျပီ။ အိမ္ေထာင္ျပဳလို႕ရေလာက္ျပီ ဆိုရင္ အမ်ားစုက ေက်နပ္သြားၾကျပီ။ ေလာကၾကီးကို ေမးခြန္းေတြ ဆက္မထုတ္ေတာ့ဘူး။ လူတန္းေစ့ ေနႏိုင္ျပီလို႕ ယူဆၾကေလ့ရိွတယ္။
ကေလးစိတ္ရိွေနရင္ ဘာျဖစ္ႏိုင္လဲ။
မည္သူမဆို ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ စူးစမ္းတဲ့ စိတ္ဓာတ္ကို ပစ္ပယ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ အသိဥာဏ္ပညာေတြ ဆက္လက္တိုးတက္ဖို႕ ဆိုတာ သိပ္မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အေတြ႕အၾကံဳေတြ ရလာရင္လည္း အခ်ိန္ေတြအၾကာၾကီး ေနမွ လူပန္းစိတ္ပန္းျဖစ္ျပီးမွ ရမယ္။ အဲဒါေတာင္ အကုန္လံုး အသံုးခ်တယ္အံုးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္သိလာတဲ့ အသိေတြ ကိုယ္သင္လာတဲ့ပညာေတြကို ဒီအတိုင္း ဘာမွ မစဥ္းစား ဘဲ လက္မခံသင့္ပါ။ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ မျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာက ကိုယ္သိလာတဲ့ အသိေပၚမွာ အေျခခံျပီး ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အေတြးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာ။ ။ မနက္ျဖန္ အေရွ႕ကေန ေနထြက္မယ္ဆိုတာ လူတိုင္း လက္ခံထားတဲ့ ခန္႕မွန္းခ်က္တစ္ခုပါ။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ ဒီလိုပဲ ေနက အေရွ႕ကေနထြက္လာတာ ကမာၻတည္ကတည္းက ဆိုေတာ့ လူတိုင္းလူတိုင္း မစဥ္းစားဘဲ လက္ခံလိုက္ၾကတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕ ေနကအေရွ႕က ထြက္တာလဲ ဆိုတာ၊ အေနာက္ကေကာ ေနထြက္ႏိုင္လားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြကို သိပၸံပညာရွင္ေတြက ေမးခြန္းထုတ္ခဲ့ျပီး အေျဖကို ရေအာင္ ရွာခဲ့လို႕သာ သိပၸံပညာဟာ တိုးတက္လာခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ရူပေဗဒ ပညာရွင္တစ္ေယာက္ ထူးခၽြန္ဖို႕ ဆိုတာ တစ္ရာမွာ တစ္ေယာက္ မလြယ္ပါဘူး။ အိုင္းစတိုင္းတို႕ ဂယ္လီလီယို တို႕လို ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ စူးစမ္းတဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႕ ေမးခြန္းထုတ္ခဲ့ၾကတဲ့ ရူပေဗဒ ပညာ၇ွင္ေတြ သာ မရိွခဲ့ရင္ ကမာၻၾကီးဟာ ေက်ာက္ေခတ္ကေန တက္အံုးမွာ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဘာသာေရးဆိုရင္လည္း အာဏာ ပါ၀ါရိွသူေတြရဲ႕ လိွမ့္လံုး ညာလံုးေတြရဲ႕ ေအာက္မွာ လူေတြ ေမ်ာေနၾကအံုးမွာပါ။ ကမာၻၾကီးဟာ စၾကာ၀႒ာ ရဲ႕ အလယ္မွာ ရိွေနအံုးမွာ ျဖစ္သလို တစ္ျခားျဂိဳလ္ေတြကလည္း ကမာၻကို ပတ္ေနတယ္လို႕ ယံုၾကည္ေနၾကအံုးမွာပါ။
လူၾကီး ျဖစ္သြားရင္ ဘာေတြ ေျပာင္းသြားတတ္လဲ။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ စူးစမ္းတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြကို တံုးသြားေအာင္ လုပ္တာက ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႕ အမ်ားၾကီး ဆိုင္ပါတယ္။ ျမန္မာ့ ဓေလ့ထံုးစံေတြနဲ႕ ပတ္သက္လာရင္ လူၾကီးေတြက အေမးအျမန္းမခံပါဘူး။ ဒါက အမ်ားစုကို ေျပာတာပါ။ က်န္းမာေရးနဲ႕ ပတ္သက္တာကို ေျပာရရင္ ကေလးမီးဖြားျပီး မိခင္ေတြကို နႏြင္းေတြ သုတ္လိမ္းျပီး ျခင္ေထာင္ထဲမွာ အလင္းေရာင္နဲ႕ ေလေကာင္းေလသန္႕ေပးမေတြ႕ဘဲ ထားတာေတြ အနာက်က္ေအာင္ အိုးပူကပ္တာေတြ ကေလးေမြးလို႕မရရင္ ဗိုက္ေပၚကေန တြန္းခ်တာေတြဟာ အခုထက္ထိ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ရိွေနပါေသးတယ္။ လူၾကီးေတြက ေျပာတာပဲ ဆိုျပီး လက္ခံထားၾကတယ္ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႕ ေခတ္အဆက္ဆက္ ၾကာလာေတာ့ ဓေလ့လို႕ ျဖစ္လာပံုရတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ေခာတ္မီွသူေတြကေတာ့ အဲဒါေတြကို လက္မခံေတာ့ဘူး။ နယ္မွာေတာ့ အခုထက္ထိ ၇ိွပါေသးတယ္။
ျမန္မာ့လူ႕ေဘာင္မွာဆိုရင္ အေမးအျမန္းထူတာကို မၾကိဳက္ၾကဘူး။ ကေလးေတြက ေမးရင္လည္း လူၾကီးေတြက သူတို႕မသိတာဆိုရင္ အရွက္ကဲြမွာ ေၾကာက္တာနဲ႕ ကေလးကို ေမးရေကာင္းလားဆိုျပီး ဆူလိုက္မဲလိုက္ လုပ္တတ္ၾကတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ကေလးရဲ႕ စူးစမ္းခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလးက အညႊန္႕က်ိဳးျပီး မတိုးတက္လာေတာ့ပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိသေလာက္ကေတာ့ အေၾကာက္တရားနဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ လူ႕ပတ္၀န္းက်င္ေတြမွာ ေပါက္တတ္ကရ ဓေလ့ေတြ အျမစ္တြယ္ေနၾကျပီး လူေတြကလည္း ေမးခြန္းမထုတ္ဘဲ လက္ခံေလ့ရိွၾကတယ္။ အဲဒီလူ႕ေဘာင္ကေန ေပါက္ဖြားလာတဲ့ လူမ်ိဳးစုေတြဟာလည္း ေမးရမွန္းမသိ စူးစမ္းရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ဒီမွာက အသက္ၾကီးေတြလုပ္ေနရင္ ဘာလုပ္လုပ္ ရိုေသသမွဳကို definition အဖြင့္မွားျပီး လက္ခံေနၾကတာကိုး။ ျမန္မာလူငယ္ေတြ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ပညာသင္ေတာ့မွ ကိုယ့္ ဦးေႏွာက္ ဘယ္ေလာက္ သံေခ်းတက္ေနျပီဆိုတာ သိလာၾကတာပါ။ ဒါက အရင္က ျဖစ္ရပ္ပါ။ အခုေတာ့ Globalization ကို အေၾကာင္းျပဳျပီး ျမန္မာေတြလည္း ေမးတတ္ျမန္းတတ္လာပါျပီ။ ဒါေပမယ့္ သူမ်ားေတြကို မီွဖို႕ဆိုရင္ အခုထက္ အမ်ားၾကီး ေမးခြန္းထုတ္ရအံုးမွာ ျဖစ္သလို စူးစမ္းတဲ့စိတ္လည္း အခုထက္ အမ်ားၾကီး ေမြးဖို႕ လိုပါေသးတယ္။
ကေလးစိတ္က်န္ေနေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရင္ရလဲ။
အဓိက တ၇ားခံက ကိုယ့္ကို ပ်ိဳးေထာင္ေပးတဲ့ လူၾကီးေတြနဲ႕ ဆိုင္ေတာ့ သူတို႕ကို အရင္ ျပင္ရမွာေပါ့။ ကေလးေတြ ေမးရင္ ေမးပါေစ။ ကိုယ့္ဆီမွာသာ အေျဖေပးႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားထား။ ကိုယ္မသိရင္လည္း မသိတဲ့အေၾကာင္း ကို ရိုးရိုးသားသားနဲ႕ ကေလးကို ေျပာျပပါ။ ကေလးဆုိတာ တသက္လံုးညာလို႕ရတာမွ မဟုတ္တာ။ သူစဥ္းစားတတ္လာတဲ့အရြယ္ေရာက္ရင္ ရိုးသားတဲ့ မိဘကိုပဲ လိုခ်င္မွာေပါ့။ မိမိကို ငယ္ငယ္တုန္းက ေပါက္တတ္ကရေတြ ေျပာတဲ့မိဘကို ဘယ္လိုခ်င္ပါ့မလဲ။ ကေလးေတြက အထင္ေသးလည္း မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ကိုယ္မွ တကယ္မသိတာ။
အေမးအျမန္းထူတဲ့ ကေလးေတြကို ေတြ႕ရင္ ခ်ီးက်ဴး ေထာပနာျပဳပါ။ သူတို႕ရဲ႕ စူးစမ္းတဲ့ စိတ္ဓာတ္အပင္ေလးေတြကို ေပါင္းသင္ေရေလာင္း ျပဳလုပ္ေပးပါ။ အဲဒါမွ ေမးတယ္ျမန္းတယ္ဆိုတာ ေကာင္းတယ္လို႕ သူတို႕ ခံယူသြားမွာေပါ့။
ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္က အားမေပးလို႕ မစူးစမ္းတတ္ရင္လည္း အားမငယ္ပါနဲ႕။ ေရေကာင္းေျမေကာင္းကို ေျပာင္းလိုက္ရင္ ကိုယ္လဲ စပ္စု ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။ ကိုယ့္ကို ပတ္၀န္းက်င္က လံုေလာက္တဲ့ ပန္႕ပိုးမွဳမရႏိုင္ဘူးထင္ရင္ ခ်က္ခ်င္းထြက္သြားတာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။
ျမန္မာ သကၠရာဇ္ ၁၃၇၂ ခုႏွစ္ ကဆုန္ လဆန္း ၁၃ ရက္
Posts
No comments:
Post a Comment