လယ္တီဆရာေတာ္ ဘုရား၏ သတိေပး သံေဝဂေဆာင္ပုဒ္

ဆုိမိန့္ပညာ၊ ေစ့ေစ့နာေလာ၊ ဂဂၤါသဲမွ်၊ ပြင့္ကုန္ၾကသား၊ ဘုရားသာသနာ၊

ေခတ္အခါတြင္၊ လူရြာနတ္၌၊ နင္ႀကံဳႀကိဳက္လည္း၊ အမုိက္မေခၽြ၊ အလုိက္ေန၍၊

အေျခမႀကီး၊ အခ်ည္းႏွီးလွ်င္၊ တီးတီးေယာင္ေယာင္၊ခုတုိင္ေအာင္တည့္။

သန္းေခါင္လကြယ္၊ ေတာအုပ္လည္၌၊ ရွစ္နယ္ပတ္ကုန္း၊ အျပည့္ဖုံးသည္
မုိဃ္းလံုးတိမ္တုိက္၊ လွ်ပ္မႀကိဳက္သား၊ အမုိက္ေလးျပား၊ အင္ေလးပါးထက္၊ နင္ကရာေထာင္၊
မကေမွာင္၏။

လူ႔ေဘာင္လူရြာ၊ သာသနာ၌၊ ၾကမၼာေတာ္၍၊ ယခုေတြ႕လည္း၊ အေလ့မလြဲ၊ အမ်ားနည္းလွ်င္၊
မုိက္ၿမဲနင္နင္၊ မုိက္စရႊင္၏၊ မ်က္ျမင္ေလာက၊ ဤဘ၀ကား၊ ဒုကၡစင္းစင္း၊ ခ်မ္းသာကင္း၏၊
ေသမင္းအစာ၊ နင့္ခႏၶာကုိ၊ တဏွာဘီလူး၊ အေမွာင္ပူး၍၊ အ႐ူးျပင္ျပင္၊ နင့္ကုိထင္၏။

နင္နဲ႔မဆုိင္၊ နင္ပုိင္မဟုတ္၊ နင့္႐ုပ္နင့္နာမ္၊ နင့္သ႑ာန္ကုိ၊ နင့္ဉာဏ္မစူး၊ အေခၚျဖဴး၍၊
မူးမူးေမ့ေမ့၊ အမ်ားေလ့ျဖင့္၊ ေန႔ရက္အပံု၊ လြန္ခဲ့တုန္ၿပီ၊ အာ႐ံု၀တၳဳ၊
မီးစာစုျဖင့္၊ မႈမႈရရ၊ နင္းအားက်လည္း၊ ဓားျပေသမင္း၊ သူတပ္နင္းက၊ မျငင္းဆန္သာ၊
နင့္ခႏၶာသည္၊ ျပာပံုအၿပီး၊ ျဖစ္လုနီးၿပီ၊ ရီးတီးယားတား၊ ေသ၍သြားလည္း၊ တရားမႂကြယ္၊
အထုတ္ငယ္လွ်က္၊ အပါယ္စခန္း၊ သြားၿမဲလမ္း၌၊ တပန္းဟုိက္ဟုိက္၊ တစ္႐ႈိက္ငင္ငင္၊
တျငင္ၿငိဳၿငိဳ၊ ဆင္းရဲပုိလွ်က္၊ ထုိထုိဘ၀၊ အနႏၲလွ်င္၊ အစမဆံုး၊ အမ်ားဆံုးတည့္၊
အႏႈန္းမပ်က္၊ ေနာက္နရက္ငယ္၊ တစ္သက္ႏြယ္ႏြယ္၊ အျမစ္တြယ္သုိ႔၊ အပါယ္ထုိထုိ၊
ဥဒဟုိသည္၊ နင့္လုိလူမုိက္သြားလမ္းတည္း။

မွတ္ခါစြဲယူ၊ မ်ားဗုိလ္လူတုိ႔၊ နိဗၺဴမရ၊ ဆင္းရဲၾကလိမ့္၊ ေလာကသံုးခြင္၊
ဘံုအျပင္တြင္၊ ျဖစ္လွ်င္ပ်က္ၿမဲ၊ မွန္မလြဲတည့္၊ သံုးစြဲဖုိ႔ရာ၊ ျမတ္ဥစၥာတုိ႔၊
ကံၾကမၼာေပး၊ ရျပန္ေသးက၊ ပ်က္ေရးတစ္ဖန္၊ ေတြ႕ႀကံဳျပန္၏။

ခ်စ္လ်ံေ၀ေ၀၊ ခ်စ္ေဆြေတြနဲ႔၊ ခ်စ္ေလသမွ်၊ ေပါင္းဆံုကလည္း၊ ကြဲရသည္မွာ၊ မလြဲသာတည့္။
ရွည္စြာအသက္၊ တည္ရွိလွ်က္လည္း၊ ပုခက္နဲ႔ေပ ေ၀းေလေလ၍၊ နီးလွ်င္ပ်ဥ္ေခါင္း၊
အမွန္ေအာင္းလိမ့္၊ အေၾကာင္းမေလွ်ာ္၊ သံုးရက္ေက်ာ္က၊ ပုပ္ေစာ္ညီႇနံ၊
ရန္ေတြ႕ျပန္သုိ႔၊ အမွန္ခ်စ္သူ၊ မကပ္မူပဲ။၊ လစ္လ်ဴ႐ႈသုဥ္း၊ တကယ္မုန္း၏။

ေနာက္ဆံုးေရာက္ခါ၊ ၿမိဳ႕ျပည္ရြာႏွင့္၊ ေဆြညာအမ်ား၊ စြန္႔ပယ္ရွား၍၊ သြားရအၿပီး၊
လူမနီးတည့္၊ ေတာႀကီးၿမိဳင္ယံ၊ ေျမသုႆာန္၌၊ (ေရာက္ျပန္မရွိ) ျမႇဳပ္ႏွံဘိျခင္း၊
ေျခာက္ေပတြင္း၀ယ္၊ စင္းစင္းအိပ္ကာ၊ မလွည့္သာပဲ၊ ေနရနည္းကုိ၊ စြဲၿမဲမွတ္ကာ၊
ဆင္ျခင္ပါေလာ့၊ သခၤါရခ်ံဳ၊ ေလာကီဘံု၌၊ ခံုလႈံ၀င္ခံ၊ ပုထုဇန္ကုိ၊
ေလာကဓံလြတ္ေၾကာင္း၊ ဆုပန္ေတာင္း၍၊ လမ္းေၾကာင္းမဂၢင္၊ ရွစ္အင္ဓမၼ၊ အ၀၀ကုိ၊
ေန႔ညမကြာ၊ ႀကိဳးစားရာသည္၊ ေခမာေရာက္မွ၊ ေအးမည္တည္း။

အ၀ိဇၨာပိတ္ခါဆုိ႔၊ မိစၧာၿမိဳ႕ျပင္ျပင္၊ ဣစၧာလုိ႔ခင္မင္လွ်င္၊ လႊင့္စင္မည္မလြဲ၊
အရြတ္စု အပုပ္ေကာင္ကုိ၊ အဟုတ္ေယာင္မွားဖုိ႔ဖန္နည္း၊ အသုဘ႐ႈတေစၧငယ္၊
မဟုတ္ေလွကုိယ္ထဲ၊ အပုပ္ရည္စုိတခၽြဲဟာမုိ႔၊ ယုိမစဲသူ႔မွာ၊
ေသြးသည္းေျချပည္သလိပ္ေတြက၊ တည္မဆိပ္၊ လ်မ္းျပည့္သည္သာ၊ သုိ႔ကေလာက္႐ြံစရာကုိ၊
လွန္တဏွာမက္စြဲ၊ စက္ထဲမွာ တေပေပ၊ မြန္းနစ္ၾကေပ။

တဏွာဖမ္းတဲ့၊ အကန္းေတြမွာ၊ အပန္းမေျပ မုိက္ေမာရွာၾကေလး။
တဏွာပူးတဲ့၊ အ႐ူးေတြမွာ၊ အမူးမေျပ မုိက္ေမာရွာၾကေလး။
တဏွာလုိက္တဲ့၊ အမုိက္ေတြမွာ၊ အဟုိက္မေျပ၊ ပင္ပန္းရွာၾကေလး။

ပ်ိဳလွ်င္အုိ၊ ရွင္ေသကြဲ၊ နင္ေ၀ခြဲ႐ႈပါ၊ ျမင္ေနၿမဲစကၡဳမွာ၊ သက္ႏုခါၾကည္လုိ႔၊
ဇယာညင္းမံုေ၀သီတယ္၊ စံုေပြလီ ေသာတခ်ိဳ၊ သြားေႂကြျပဳတ္ျဖဴဆံပင္၊ ပူဟန္ပင္ေခြညိဳ႕၊
ပူဟန္အင္ေထြေထြတုိ႔ရယ္ေၾကာင့္၊ အေျခအေန ယို႔ပ်က္ျပယ္၊ သတိကြယ္ဉာဏ္ထံုထုိင္းပါလုိ႔၊
ကံမုန္တုိင္းတုိက္ခြင့္ေရာက္တယ္၊ ခါေစြေစာင္း႐ုပ္ေျပာင္းကြယ္၊
ဟုတ္ေၾကာင္းႏြယ္ဆုိရိပ္ျပၿပီေပါ့၊ အုိ အနိစၥ…ကာယသည္ကုိ ဘာမွ မတည္လုိ၊ ခါ ကာလ
သီသီလုိတယ္ ဤ ဤ ကုိယ္ ပ်က္ဆံုးပါလိမ့္ေလး။